| Auteur |
Bericht |
SteLLa
Lid sinds: 22 May 2007
 |
Onderwerp: Zaterdag 8 december 2007 Geplaatst op: Sat 19 Jan 2008 om 01:16:27
|
Zaterdag 8 december 2007
Humeur: verdrietig
Weer: koud maar droog
Bezigheden: heel het weekend werken
Ik was vergeten hoe leeg je je kan voelen als je iemand kwijt geraakt. Deze morgen stond ik in een overvolle kerk, er was geen plaats meer om te zitten, en volgens mij stond er nog volk buiten ook. Kristel en Veke stonden naast me, en hier en daar zag ik nog vrienden van me zitten.
Ik was vergeten hoe leeg ik me kon voelen, en vergeten hoe hard woorden kunnen raken. Of een liedje. Hoeveel emoties dat kan oproepen.
Eigenlijk moest ik werken deze morgen, maar toen ik dinsdag hoorde dat een oude kameraad van mij was overleden, heb ik me laten vervangen. Eigenlijk is het onvoorstelbaar hoe hij is doodgegaan... 22 jaar, even jong als ik. Een virale infectie opgelopen, een week in het ziekenhuis gelegen, en dan overleden. Vreselijk dat je aan zoiets kan doodgaan.
Dus zaterdagochtend zat ik met Kristel en Veke in de auto onderweg naar Dworp. We waren alledrie moe, omdat we het ons natuurlijk vrijdagavond niet hadden kunnen laten om naar ons café De Kelt te gaan. En natuurlijk lang waren blijven plakken... Ik bleef bij mijn moeder slapen, wat nu wel handig is. Sinds ze in de stad woont, moet ik niet meer zo ver naar huis als ik uitga! Ik had geen sleutel van haar appartement meegenomen, zodat ik zeker naar huis moest voor ze ging slapen. Dit om mezelf te behoeden van te laat weg te blijven, ik stond immers nog voor een lang weekend werken. Maar toen het tegen 1 uur liep, kreeg ik daar natuurlijk spijt van! Het was zo leuk, ik kwam vrienden tegen die ik al lang niet meer gezien had en ik kon nog ùren staan kletsen met Veke en An aan de toog. Toch kon ik dus niet anders dan naar huis gaan. Aan de deur van het café hing een plaatje: ‘Ben je zeker dat je al weggaat?’
Nou ja...
Maar achteraf gezien was het wel de juiste beslissing. Van ons drie was ik dus diegene die er om 9u ’s morgens in de auto nog het minste als een zombie uitzag. Toen we aan de kerk aankwamen, stond er al een lange rij tot buiten. Kristof was iemand die altijd veel vrienden had, iedereen hield van hem, hij was ook geweldig! En ik wil er niet aan denken dat hij er nooit meer zal zijn...
Het was een erg mooie viering, vol emotie en liedjes die hij graag hoorde. Maar eigenlijk kan ik daar niet goed tegen. Ik moet maar een zielig liedje horen of de tranen stromen al over mijn wangen. Het was ook vreselijk om zijn ouders te zien, die hun enige zoon verloren hebben.
Ik ken Kristof van toen ik nog met Boris verkeerde. We zijn drie jaar samen geweest, en toen ik hem net leerde kennen, waren hij en Kristof beste vrienden. We gingen wel eens samen weg, maar ik kon ook gemakkelijk met Kristof over onze relaties praten. Dus zelfs nadat Boris en ik niet meer samen waren, bleven we vrienden. Hij was iemand die alles voor je deed als je dat vroeg, iemand die altijd in de bres sprong.
Na de viering gingen we nog naar het kerkhof, maar eigenlijk had ik toen al moeten vertrekken naar het werk. Want toen ik een uur later pas in het station van Brussel-Zuid stond, reed er natuurlijk geen enkele trein meer naar Mechelen. Treinstakingen, ik haat ze! Natùùrlijk laten ze je betalen voor een ticket, waarop ze je dan zwaar oplichten want vergeet het maar dat je nog op je bestemming geraakt. Na een uur van het kastje naar de muur gestuurd te zijn in Brussel, heb ik maar naar Wouter gebeld en is hij me komen halen.
Toen ik eindelijk twee uur te laat op mijn werk aankwam, was ik van al die stress al vergeten dat het vandaag zo’n trieste dag was. Soms leef ik zo hectisch dat ik de tijd niet heb om bij sommige dingen stil te staan. En ik ga echt meer tijd nemen om mijn vrienden te zien, want je weet nooit op welke manier je ze verliezen kan.
Laatst bewerkt door VuurVlinder op Tue 26 Oct 2010 om 21:19:28, 1 keer bewerkt.
|
|
